Verbaal geweld op sociale media

Het is een understatement te zeggen dat de wereld van de sociale media niet zonder geweld is; ook de sociale mediawereld van de HSP is dat niet. We mogen wel dromen van een geweldloze wereld, maar spijtig genoeg is de werkelijkheid anders. Het is moeilijk daar niet gevoelig voor te zijn, als je dat al zou willen, en de vraag is ook waarom je daar niet gevoelig zou willen voor zijn. Als je ongevoelig bent voor geweld, blijf je zelf misschien ook geweld gebruiken. Geschreven of verbaal geweld is ook geweld. Het lezen of horen van dat soort geweld brengt bij mij, evengoed als bij fysiek geweld, een vluchtreactie teweeg. Als HSP kunnen we best gevoelig blijven voor geweld en er afstand van nemen, zodat we er op een gepaste en gevoelige, empathische manier kunnen op reageren en zo, ons klein universum, trachten bij te sturen. Voor het overige vind ik i.v.m. geweld een goed uitgangspunt in de klassieker: 'verbeter de wereld, begin bij jezelf'.

 

Begrip

Ondanks dat ik zelf (soms heel) anders over bepaalde zaken denk of er iets anders mee doe, kan ik toch begrijpen hoe het bij de ander zit. Het is met momenten één van de moeilijkste dingen die er zijn. Het is zo moeilijk juist omdat ik dat wel degelijk kan en de omgeving dit niet kan. En voor dat laatste wil ik dan ook weer begrip opbrengen…. Het is een echte mindfuck…

 

 

Een helpende verklaring

Al tientallen jaren word ik ’s morgens op een gewone manier wakker maar na een half minuutje begint de onrust, het ongemak, het angst- of onheilsgevoel.  Nu moet ik wel zeggen dat het de laatste tijd iets beter gaat.  Tot nog toe legde ik de verklaring voor dit gebeuren bij mezelf, bij mijn - misschien onverwerkt – verleden, als een soort falen. Ik dacht: misschien denken mijn lichaam en geest ’s morgens wel dat er weer iets onprettigs gaat gebeuren. Vroeger klopte deze verklaring namelijk, of toch gedeeltelijk. Maar ondanks dat ik mijn leven weer op de rails heb, blijf ik op deze manier wakker worden.  Vorige week las ik ergens een (gedeeltelijk) andere verklaring: Om wakker te worden en de dag in te gaan, verhoogt het lichaam het cortisolniveau. Dit is normaal geen probleem, tenzij er een onbalans is en/of onze biologische capaciteiten om met een hoger cortisolniveau om te gaan, uitgeput raken. Hoewel heel logisch, was dit een eye-opener. Sowieso ben ik als sensitief mens met een erg reactief zenuwstelsel al altijd erg gevoelig aan stress geweest en ben ik snel overweldigd. Verder heb ik jarenlang met chronische stress geleefd en bevond ik mij altijd in een staat van waakzaamheid en hoge alertheid waardoor mijn capaciteit om ermee om te gaan nog meer afnam. Maar ondanks dat de situatie van chronische stress voorbij is, blijft mijn lichaam het gevoel hebben dat dit niet zo is. Vooral ’s morgens dus.  De verklaring die ik nu aan de situatie kan geven is dus dat ik overgevoelig ben (geworden) tegenover cortisol, dat ik maar een laag cortisolniveau verdraag. Nu ik mijn ontwaken zo kan bekijken, voelt het minder erg en minder eng aan. Ik vertel mezelf nu elke morgen waardoor het angstige gevoel ontstaat. Ik vertel mezelf dat het de cortisol is die mijn lichaam beter doet ontwaken. Het gevoel verdwijnt niet - tenzij ik opsta - maar ik ben er geruster in. Ik weet dat het mijn gevoelig lichaam is dat me vertelt dat ik goed voor mezelf moet blijven zorgen, dat ik lief voor mezelf moet blijven zijn. Verklaringen kunnen helpen.

 

Gevoeligheid voor woorden

Geduld wordt altijd beloond, krijgt altijd een antwoord. Geduld is ook vertrouwen: wachten totdat iets zal (in- of uit-) werken. De manier van spreken, de toon waarop iets wordt gezegd, de snelheid waarmee op iets wordt gereageerd of waarmee wordt geantwoord en de intentie van elk woord, dat alles geeft extra betekenis aan woorden.  Woorden kunnen rakend zijn, kwetsend, een waarheid bevatten, een spiegel van je ziel zijn, de confrontatie met jezelf of een ander aangaan. Woorden zijn nooit zomaar woorden. Ze hebben een bepaalde "macht”, een uitwerking; ze laten beslist een indruk achter. Een uitgesproken woord kan niet ongedaan gemaakt worden. In elke woord, elke zin, elk verhaal zit ergens een echtheid, een gegeven. De uitkomst/reactie hierop kunnen we vaak niet weten en kan lange tijd blijven doorwerken. Neem de tijd en de ruimte en heb geduld voordat je iets uitspreekt. Bedenk welk effect woorden zouden kunnen hebben. Laat ze respect bevatten, laat ze een waarheid kunnen uitbrengen, op een manier die eenieder zou mogen aanhoren.

 

Het HSP-hokje

Toen ik een tiental jaren geleden het gegeven HSP ontdekte, vielen voor mij de puzzelstukjes in elkaar. Ik las bijna alle boeken van Elaine Aron. Ook zocht ik nog meer info in boeken van andere onderzoekers ter zake. Ik volgde een lessenreeks bij een HSP coach. Lezingen over hoogsensitiviteit vond ik op YouTube en ik woonde op een HSP congres de lezing van Elaine Aron bij. Ik bezocht ook HSP Praatkaffees. Kortom, ik dompelde me onder in het gegeven. Daardoor kwam ik ook in contact met een aantal gelijkgestemde zielen. Het voelde als een warm bad waarin ik me onderdompelde. En ik voelde me thuis onder de HS mensen. Na enkele jaren verdween de noodzaak om zoveel met het gegeven HSP bezig te zijn. Ik wist wat het was, hoe het mede bepaalde wie ik was - en nog steeds ben - hoe het nodig was dat ik daar op mijn manier rekening mee hield. Ik ging verder met mijn leven, weze het op een iets gewijzigde manier dan voorheen. De deur van het HSP-hokje deed ik dicht, hoewel niet op slot. Maar ik verloor ook een beetje het contact met de HSP gemeenschap - als ik die zo mag noemen. De pandemie heeft natuurlijk ook geen goed gedaan aan de menselijke ontmoetingen. Ook een gebeurtenis van enkele jaren geleden in mijn gezinsleven werkte de afzondering in de hand. Hoewel ik nog met enkele HS mensen virtueel contact heb, mis ik de echte, persoonlijke, diepere ontmoeting met andere HSP’s. Dat besefte plotseling toen ik nog eens de moeite deed om een artikel te lezen over HSP en Aron’s onderzoek daaromtrent. Door het lezen van dat artikel voelde ik dat ik – ondanks de voor mij zalige afzondering door de pandemie - toch ben afgedreven richting de drukke, minder gevoelige wereld. Ik kijk (te) veel (mee) naar de teevee, volg (te) veel de sociale media, lees (te) weinig, schrijf (te) weinig, enz. Ook het steeds goed willen doen en zorgen voor anderen heeft het weer (te veel) overgenomen. De deur van het HSP-hokje heb ik dus opnieuw geopend. Wat ik juist met of in dat hokje ga doen, weet ik nog niet. Het is geen hokje waarin ik constant aanwezig ben of zal zijn. Het is een hokje waar ik af en toe eens ga kijken, poolshoogte nemen, waar ik dat sensitief stukje van mezelf weer beter kan herkennen. De (stilte) meditatie stond ook op een laag pitje, om niet te zeggen dat ik al een hele tijd niet meer mediteerde. Daarmee ben ik sinds een week al opnieuw gestart. Deze (nieuwe) blog is ook een poging om iets in het HSP-hokje tot stand te brengen. Hoe en wat ik ga doen met HSP contacten weet ik ook nog niet. Misschien hoef ik daar niet onmiddellijk iets mee. Gewoon het feit dat ik de deur van het HSP-hokje weer geopend heb, is misschien al voldoende. Ik zie wel wat er komt.