Toen ik een tiental jaren geleden het gegeven HSP ontdekte, vielen voor mij de puzzelstukjes in elkaar. Ik las bijna alle boeken van Elaine Aron. Ook zocht ik nog meer info in boeken van andere onderzoekers ter zake. Ik volgde een lessenreeks bij een HSP coach. Lezingen over hoogsensitiviteit vond ik op YouTube en ik woonde op een HSP congres de lezing van Elaine Aron bij. Ik bezocht ook HSP Praatkaffees. Kortom, ik dompelde me onder in het gegeven. Daardoor kwam ik ook in contact met een aantal gelijkgestemde zielen.
Het voelde als een warm bad waarin ik me onderdompelde. En ik voelde me thuis onder de HS mensen.
Na enkele jaren verdween de noodzaak om zoveel met het gegeven HSP bezig te zijn. Ik wist wat het was, hoe het mede bepaalde wie ik was - en nog steeds ben - hoe het nodig was dat ik daar op mijn manier rekening mee hield. Ik ging verder met mijn leven, weze het op een iets gewijzigde manier dan voorheen. De deur van het HSP-hokje deed ik dicht, hoewel niet op slot. Maar ik verloor ook een beetje het contact met de HSP gemeenschap - als ik die zo mag noemen. De pandemie heeft natuurlijk ook geen goed gedaan aan de menselijke ontmoetingen. Ook een gebeurtenis van enkele jaren geleden in mijn gezinsleven werkte de afzondering in de hand.
Hoewel ik nog met enkele HS mensen virtueel contact heb, mis ik de echte, persoonlijke, diepere ontmoeting met andere HSP’s. Dat besefte plotseling toen ik nog eens de moeite deed om een artikel te lezen over HSP en Aron’s onderzoek daaromtrent. Door het lezen van dat artikel voelde ik dat ik – ondanks de voor mij zalige afzondering door de pandemie - toch ben afgedreven richting de drukke, minder gevoelige wereld. Ik kijk (te) veel (mee) naar de teevee, volg (te) veel de sociale media, lees (te) weinig, schrijf (te) weinig, enz. Ook het steeds goed willen doen en zorgen voor anderen heeft het weer (te veel) overgenomen.
De deur van het HSP-hokje heb ik dus opnieuw geopend. Wat ik juist met of in dat hokje ga doen, weet ik nog niet.
Het is geen hokje waarin ik constant aanwezig ben of zal zijn. Het is een hokje waar ik af en toe eens ga kijken, poolshoogte nemen, waar ik dat sensitief stukje van mezelf weer beter kan herkennen.
De (stilte) meditatie stond ook op een laag pitje, om niet te zeggen dat ik al een hele tijd niet meer mediteerde. Daarmee ben ik sinds een week al opnieuw gestart.
Deze (nieuwe) blog is ook een poging om iets in het HSP-hokje tot stand te brengen.
Hoe en wat ik ga doen met HSP contacten weet ik ook nog niet. Misschien hoef ik daar niet onmiddellijk iets mee. Gewoon het feit dat ik de deur van het HSP-hokje weer geopend heb, is misschien al voldoende. Ik zie wel wat er komt.
|